จั่ว ๑ หมายถึง น. เครื่องบนแห่งเรือนที่ปิดด้านสกัดหลังคาสําหรับกันลมและแดดฝนมีรูปเป็นสามเหลี่ยม, หน้าจั่ว ก็ว่า.
ก. ลากไพ่จากกองมาเปิด, เปิดไพ่ในกอง.
ว. คําแต่งคํา ขาว ให้รู้ว่าสีขาวมาก, จ๊วก ก็ว่า.
(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ก. พูด, กล่าว.
น. หัวหน้า, หัวโจก, เช่น จ่าฝูง จ่าโขลง; ยศทหารและตํารวจชั้นประทวนเช่น จ่าตรี จ่าสิบตำรวจ, บรรดาศักดิ์ในราชสํานัก เช่น จ่าแผลงฤทธิรอนราญ จ่าเร่ง งานรัดรุด, ตําแหน่งหัวหน้าธุรการบางอย่าง เช่น จ่าศาล;การเอาข้าวสุกกับขี้เถ้าคลุกกันปะตรงกลางหน้ากลองเพื่อให้เสียงสูงตํ่า.
น. คนตีกลองนํากลองชนะ.
น. คนเป่าปี่ประกอบกลองชนะ.
ก. บอก, เขียนบอก; ถูกปรับ (ในการเล่นโยนหลุมเป็นต้น).