จองเปรียง หมายถึง [-เปฺรียง] น. ชื่อพิธีอย่างหนึ่งของพราหมณ์ เป็นพิธีจุดโคมรับพระเป็นเจ้าทําในวันเพ็ญเดือน ๑๒.
ว. อาการที่นั่งอย่างหงอยเหงา.
น. เครื่องทําให้เกิดเสียงเป็นเพลง โดยใช้ปากคาบแล้วกระตุกหรือชักด้วยเชือกให้สั่นดังเป็นเสียงดนตรี.
ว. เย่อหยิ่ง, ทะนงตัว, ถือดี, อวดดี.
ว. เย่อหยิ่งแสดงอาการลบหลู่.
ว. มีผู้คนคับคั่งและมีเสียงเซ็งแซ่ เช่น ผู้คนจอแจ ตลาดจอแจ; จวนแจเช่น เวลาจอแจเต็มที.
ว. เสียงอย่างเสียงเด็กพูด.
ก. หยุดอยู่หรือทําให้หยุด, หยุดอยู่ชั่วคราว, (ใช้แก่เรือรถเป็นต้น);(ปาก) พ่ายแพ้, ไม่มีทางสู้, ตาย; (กลอน) รัก เช่น มิตรใจเรียมจอดเจ้า จักคิดถึงฤๅ. (นิ. นรินทร์).