อ่อนไท้ หมายถึง (กลอน) น. นางผู้เป็นใหญ่, นางผู้มีสกุล, (ใช้เรียกนางกษัตริย์) เช่นจอมราชพิศพักตรา อ่อนไท้. (ลอ), ใช้ว่า อรไท ก็มี.
ก. แสดงกิริยาวาจาอย่างมีคารวะ; ยอมแพ้, สวามิภักดิ์. ว. มีกิริยาวาจาอย่างมีคารวะ.
ว. หย่อนกําลังจนทําอะไรไม่ไหว; ไม่ขึงขัง.
ว. หย่อนกําลังจนทําอะไรไม่ไหว; ไม่ขึงขัง.
ว. เพลียมาก, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ เพลียแรง เป็นอ่อนเปลี้ยเพลียแรง.
ว. มีแรงลดน้อยถอยลง, หย่อนกําลัง.
ว. มีกิริยาวาจานิ่มนวล.
ว. ไพเราะ, น่าฟัง, เช่น เขาเป็นคนพูดจาอ่อนหวาน; งามละมุนละไม เช่น หน้าตาอ่อนหวาน.