อรัณย์ หมายถึง น. ป่า. (ส. อรณฺย; ป. อร?ฺ?).
น. ความไม่ยินดี, ความไม่พอใจ. (ป. อรติ). (ดู อรดี).
น. ความไม่ยินดี, ความไม่พอใจ. (ป. อรติ). (ดู อรดี).
[อะหฺร่าม] ว. แพรวพราว, สว่างไสว, เช่น ใส่ทองอร่ามไปทั้งตัวเปิดไฟอร่ามไปทั้งห้อง.
[อะริ, อะหฺริ] น. ข้าศึก, ผู้ที่ไม่ถูกกัน. (ป., ส.).
น. ผู้เป็นใหญ่ฝ่ายข้าศึกหรือฝ่ายศัตรู มักหมายถึงพระราชาหรือเจ้าเมืองใหญ่ของฝ่ายตรงกันข้าม. (ส.).
น. ลูกล้อ, จักร. (ส.).
ดู อริ.