อบเชย หมายถึง น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Cinnamomum วงศ์ Lauraceaeใช้ทํายาและปรุงนํ้าหอม เช่น อบเชยญวน หรือ ฝนแสนห่า(C. bejolghota Sweet), อบเชยจีน (C. aromaticum Nees),อบเชยเทศ (C. verum J. Presl).
[อะบาย, อะบายยะ] น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. (ป.).
[อะบาย, อะบายยะ] น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. (ป.).
[อะบายยะพูม] น. ภูมิที่เกิดอันปราศจากความเจริญ มี ๔ คือนรก เปรตวิสัย อสุรกายภูมิ และกําเนิดดิรัจฉาน. (ป., ส. อปาย).
[อะบายยะมุก] น. ทางแห่งความฉิบหาย, เหตุแห่งความฉิบหาย,มี ๒ หมวด คือ อบายมุข ๔ ได้แก่ ๑. เป็นนักเลงหญิง ๒. เป็นนักเลงสุรา ๓. เป็นนักเลงเล่นการพนัน ๔. คบคนชั่วเป็นมิตร กับอบายมุข ๖ ได้แก่ ๑. ดื่มนํ้าเมา ๒. เที่ยวกลางคืน ๓. เที่ยวดูการเล่น ๔. เล่นการพนัน ๕. คบคนชั่วเป็นมิตร ๖. เกียจคร้านทําการงาน. (ป.).
[อะปะ] คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตมีความหมายว่า ไม่, ปราศจาก, เช่น อปมงคล = ไม่เป็นมงคล,ปราศจากมงคล. (ป., ส.).
[อะปะกาน] น. ความผิด, โทษ; การทําร้าย, การดูถูก. (ส.).
[อะปะจายะนะ] น. การแสดงความเคารพ, การนับถือ,การนอบน้อม. (ป., ส.).