อุโฆษ หมายถึง [โคด] ว. กึกก้อง. (ส. อุทฺโฆษ; ป. อุคฺโฆส).
น. ส่วนกลางของฝ่ามือหรือฝ่าเท้า.
ว. สูง, ระหง. (ป., ส. อุจฺจ).
[อุดจาระ] น. ขี้, (ปาก) อึ. (ป., ส.).
[อุดจาระ] น. ขี้, (ปาก) อึ. (ป., ส.).
[อุดจาระมัก] น. ทวารหนัก. (ส.; ป. อุจฺจารมคฺค).
[อุด] น. อ้อย. (ป.).
[อุดเฉด, อุดเฉทะ] ก. ขาดสิ้น, สูญ. (ป., ส.).