อธิโมกข์ หมายถึง น. ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ.(ป.; ส. อธิโมกฺษ).
น. พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่. (ส.).
น. ที่อยู่, บ้าน. (ป., ส.).
[วาสะนะ] น. ความอดกลั้น, ความอดทน. (ป.).
น. ศีลอย่างสูง, ศีลอย่างอุกฤษฏ์. (ป. อธิสีล).
[อะทิดถาน, อะทิดสะถาน] ก. ตั้งใจมุ่งผลอย่างใดอย่างหนึ่ง,ตั้งจิตปรารถนา, ตั้งจิตขอร้องต่อสิ่งที่ตนถือว่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อผลอย่างใดอย่างหนึ่ง, อธิฏฐาน ก็ว่า. (ส.; ป. อธิฏฺ?าน).
ว. อธิก, ยิ่ง, เกิน, มาก, เพิ่ม, เลิศ.
[อะนะ] เป็นคําปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร =ไม่เอื้อเฟื้อ. (ดู อ ๒ ประกอบ).