อธิปไตย หมายถึง [อะทิปะไต, อะทิบปะไต] น. อํานาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน. (ป. อธิปเตยฺย ว่า ความเป็นใหญ่ยิ่ง). (อ. sovereignty).
[อะทิมาด] ว. เหลือคณนา. (ส.; ป. อธิมตฺต).
[อะทิมุดติ] น. อัชฌาสัย, ความพอใจ, ความตั้งใจ. (ป.; ส. อธิมุกฺติ).
น. ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ.(ป.; ส. อธิโมกฺษ).
น. พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่. (ส.).
น. ที่อยู่, บ้าน. (ป., ส.).
[วาสะนะ] น. ความอดกลั้น, ความอดทน. (ป.).
น. ศีลอย่างสูง, ศีลอย่างอุกฤษฏ์. (ป. อธิสีล).