อันนะ หมายถึง น. ของกินโดยเฉพาะข้าว, มักใช้เข้าคู่กับ ปานะ เป็น อันนะปานะแปลว่า ข้าวและนํ้า. (ป., ส.).
[โยนยะ] (โบ) ว. 'กันและกัน'. (ส. อนฺโยนฺย; ป. อ?ฺ?ม?ฺ?);ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า 'กัน' เช่น คนตีกัน เรียกว่าอันโยนยสรรพนาม.
[โยนยะ] (โบ) ว. 'กันและกัน'. (ส. อนฺโยนฺย; ป. อ?ฺ?ม?ฺ?);ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า 'กัน' เช่น คนตีกัน เรียกว่าอันโยนยสรรพนาม.
[อันวะยะ] น. การเป็นไปตาม, การอนุโลมตาม, เช่นอันวยาเนกรรถประโยค. (ป.).
[อันวะยะ] น. การเป็นไปตาม, การอนุโลมตาม, เช่นอันวยาเนกรรถประโยค. (ป.).
[เวด] น. การตามแสวงหา, การค้นหา. (ป. อนุ + เอส).
น. ตลับ.
ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่นลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ; ถึงที่อับจน,ถึงคราวชะตาตก, เช่น ตกอับ; มัวหมอง เช่น อับเศร้าหมองศรี; มืดเช่น อับทิศ คือ มืดทุกทิศ; อาการที่นกเขาซึ่งเคยขันแล้วกลับไม่ขัน;ลักษณะของกลิ่นซึ่งเกิดจากสิ่งที่ไม่มีอากาศผ่าน เช่น เหม็นอับ.