อันธ หมายถึง [อันทะ] ว. มืด, มืดมน, เช่น อันธกาล; โง่, ทึบ, เช่น อันธปัญญา;มองไม่เห็น, บอด, เช่น อันธจักษุ. (ป., ส.).
น. ความมืด, ความมัว, ความมืดมน; เวลาคํ่า; ความเขลา;อนธการ ก็ว่า. (ป.).
น. คนเกะกะระราน. (ป.).
น. กลางคืน, เวลาคํ่า. (ส.).
ดู อันธ.
น. ของกินโดยเฉพาะข้าว, มักใช้เข้าคู่กับ ปานะ เป็น อันนะปานะแปลว่า ข้าวและนํ้า. (ป., ส.).
[โยนยะ] (โบ) ว. 'กันและกัน'. (ส. อนฺโยนฺย; ป. อ?ฺ?ม?ฺ?);ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า 'กัน' เช่น คนตีกัน เรียกว่าอันโยนยสรรพนาม.
[โยนยะ] (โบ) ว. 'กันและกัน'. (ส. อนฺโยนฺย; ป. อ?ฺ?ม?ฺ?);ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า 'กัน' เช่น คนตีกัน เรียกว่าอันโยนยสรรพนาม.