หยุด หมายถึง ก. ชะงัก เช่น งูเลื้อยตัดหน้าเขาจึงหยุด, อยู่นิ่ง, อยู่กับที่, เช่น รถหยุด;พัก เช่น หยุดงานตอนเที่ยง, ไม่กระทำต่อ เช่น หยุดกิจการ, เลิก เช่นเขาพูดไม่หยุด.
ว. เว้นระยะ มักใช้ในประโยคปฏิเสธ เช่น ทํางานไม่หยุดหย่อน คือ ทํางานไม่เว้นระยะ.
ว. ยุบลงไปแล้วคืนตัวได้.
ว. อาการที่ขึ้น ๆ ลง ๆ เช่น นกเด้าลมทำหางหยุบ ๆ.
ว. จุกจิก เช่น เขาเป็นคนหยุมหยิม. ก. จู้จี้, ชอบถือเอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆว่าเป็นเรื่องสําคัญ, เช่น อย่าไปหยุมหยิมกับเขามากนัก.
(ปาก) น. ยารักษาโรค.
ดู หย-, หัย.
[หอระคุน] น. จํานวนวันตั้งแต่แรกตั้งศักราชมา; เรียกชาดสีแดงเสนว่าชาดหรคุณ.