หนัก หมายถึง ว. มีน้ำหนักมาก, ตรงข้ามกับ เบา; แรง เช่น ฝนตกหนัก, รุนแรง เช่นรบหนัก ไข้หนัก, มาก เช่น บุญหนักศักดิ์ใหญ่; ที่ให้ผลช้ากว่าปรกติเช่น ทุเรียนหนัก ข้าวหนัก.
(ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่นถึงจะแก่คาบ้าน ก็ไม่หนักกบาลหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกะลาหัวหนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
(ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่นถึงจะแก่คาบ้าน ก็ไม่หนักกบาลหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกะลาหัวหนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
(ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ฉันจะทำอย่างนี้ แล้วมันหนักกะลาหัวใคร, หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักหัวหรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
ก. กำเริบ เช่น เด็กคนนี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน พ่อแม่ว่ากล่าวอย่างไรก็ไม่ฟัง. ว. รุนแรง เช่น เดี๋ยวนี้โจรผู้ร้ายมักกระทำการหนักข้อ.
ก. วิตก เช่น เขาหนักใจในการสอบครั้งนี้. ว. ลําบากใจ เช่นเขารู้สึกหนักใจที่ต้องไปค้ำประกันลูกของเพื่อน, บางทีใช้เข้าคู่กับคำหนักอก เป็น หนักอกหนักใจ.
ว. พอให้อิ่ม, พอประทังหิว, เช่น กินพอให้หนักท้อง.
ว. เกินพอดีไปบ้างหรือน้อยกว่าพอดีไปบ้าง เช่นเป็นสามีภรรยากัน หนักนิดเบาหน่อยก็ควรอภัยให้กัน.