หันหลัง หมายถึง (สํา) ก. เลิก เช่น หันหลังให้อบายมุข.
(สํา) ก. ร่วมมือร่วมใจกัน.
(สำ) ก. โกรธกัน, เลิกคบค้ากัน.
ก. เบนจากเดิม.
ก. เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, เช่น รำร่ายหันเหียนเวียนละวันหมายมั่นเข่นฆ่าราวี. (อิเหนา), เหียนหัน ก็ว่า.
น. เรียกเครื่องหมายรูปสระดังนี้ ?ว่า ไม้หันอากาศ ใช้แทนเสียงสระอะในกรณีที่มีตัวสะกด เช่น ก ะ ด = กัด, หางกังหัน หรือ ไม้ผัดก็เรียก.
(ถิ่น-พายัพ) ก. เห็น.
ก. เอาของวางลงบนที่รองรับแล้วตัดให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ, (ปาก) ตัด เช่นหั่นงบประมาณ.