หมวดหมู่คำศัพท์ อักษร ส

ส ๑
พยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้นเช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส สัมผัส สวิส.
ส ๒
คําประกอบหน้าคําอื่นที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตบ่งความว่ากอบด้วย, พร้อมด้วย, เช่น สเทวก ว่า พร้อมด้วยเทวดา. (ป., ส.).
สก ๑
[สะกะ] ว. ของตน. (ป.; ส. สฺวก).
สกวาที
น. ผู้กล่าวถ้อยคําฝ่ายตน คือ ฝ่ายเสนอหรือฝ่ายถาม, คู่กับ ปรวาที. (ป.).
สก ๒
น. ผม. (ข. สก่).
สก ๓
(โบ) ก. สะเด็ดนํ้า เช่น เอาข้าวที่ซาวนํ้าแล้วใส่ในตะแกรงเพื่อให้นํ้าแห้งเรียกว่า สก.
สกฏ, สกฏะ
[สะกะตะ] น. เกวียน. (ป.).
สกฏ, สกฏะ
[สะกะตะ] น. เกวียน. (ป.).