ส่วย ๑ หมายถึง น. ของที่เรียกเก็บจากพื้นเมืองส่งเป็นภาคหลวงตามวิธีเรียกเก็บภาษีอากรในสมัยโบราณ; เงินช่วยราชการตามที่กําหนดเรียกเก็บจากราษฎรชายที่มิได้รับราชการทหารเป็นรายบุคคล, รัชชูปการ ก็ว่า.
น. ชนชาติพูดภาษาตระกูลมอญเขมรพวกหนึ่ง อยู่ทางภาคอีสาน.
ก. ชําแหละ, ผ่าล้าง.
ว. ลักษณะที่เป็นมุมแหลมออกไป.
น. ของที่มีมุม ๓ มุม เช่นใบเรือที่อยู่ตอนหัวเรือ. (ปรัดเล).
[สะวะหฺยม] ว. ด้วยตัวเอง. (ส.).
น. สยมพร, สยัมพร หรือ สยุมพร ก็ใช้.
น. สยมภู.