สวการย์ หมายถึง น. หน้าที่หรือธุระของตนเอง. (ส. สฺวการฺย).
น. สภาพ, ความเป็นอยู่ของตนเอง. (ส. สฺวภาว).
น. ความเป็นเอกราช; การปกครองด้วยตนเอง. (ส. สฺวราชฺย).
ว. มีเนื้อไม่แน่นและไม่ซุย (ใช้แก่ลักษณะหัวเผือกหัวมันและผลไม้บางชนิด).
[สะหฺวก] น. สวิงขนาดเล็กชนิดหนึ่งสําหรับตักปลา.
น. ช่อง, โพรง, (โดยมากมักใช้แก่ทวารหนัก).
ก. ว่าเป็นทํานองอย่างพระสวดมนต์ เช่น สวดสังคหะ สวดพระอภิธรรม; (ปาก) นินทาว่าร้าย, ดุด่า, ว่ากล่าว, เช่น ถูกแม่สวด.
น. บริเวณที่ปลูกต้นไม้เป็นจํานวนมาก เช่น สวนทุเรียน สวนยาง สวนกุหลาบ สวนผัก, โดยปริยายหมายถึงสถานที่ซึ่งมีลักษณะเช่นนั้นในบางกรณี เช่น สวนสัตว์ สวนงู.