สมีปะ หมายถึง [สะมี] (แบบ) ว. ใกล้ เช่น สมีปสร้อยสระศรี. (สมุทรโฆษ). (ป.).
[สะมี] น. ลม. (ป., ส. สมีรณ).
[สะหฺมุก] น. ถ่านทําจากใบตองแห้งใบหญ้าคาเป็นต้นป่นให้เป็นผงประสมกับรักนํ้าเกลี้ยง สําหรับทารองพื้นบนสิ่งต่าง ๆ เช่นบานประตูหน้าต่างโบสถ์วิหารก่อนที่จะเขียนลายรดนํ้าปิดทอง.
[สะหฺมุก] น. ภาชนะสานก้น ๔ มุม มีฝาสวมครอบ สําหรับใส่สิ่งของต่าง ๆ. (ป. สมุคฺค ว่า หีบ, ตะกร้า).
[สะหฺมุดไจ] น. การรวบรวม. (ป., ส.).
[สะหฺมุดเฉด, เฉดทะ] น. การตัดขาด. (ป., ส.).
[สะหฺมุดเฉด, เฉดทะ] น. การตัดขาด. (ป., ส.).
[ปะหาน] น. การละกิเลสได้ขาดอย่างพระอรหันต์.