สิว– ๒, สิวะ หมายถึง [สิวะ–] น. ความดี, สิริมงคล; พระศิวะ, พระอิศวร. (ป.; ส. ศิว).
น. ศิวาลัย, ที่ประทับของพระศิวะ; ที่อยู่อันเกษมสุข.
น. ชื่อเครื่องมือของช่างไม้ช่างทองเป็นต้น มีทั้งชนิดมีคมและไม่มีคม สําหรับใช้ตอก เจาะ สลัก เซาะ ดุน แรเป็นต้น.
น. สิ่วชนิดหนึ่งตัวหนาเป็นสี่เหลี่ยม มีคม.
ดู สิว– ๒, สิวะ.
น. วอ, เสลี่ยง, คานหาม. (ป.).
น. วอ, เสลี่ยง, คานหาม. (ป.).
น. ชื่อเครื่องสําหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่, ครูด, รู่, ชัก เช่น สีซอ; ทำให้เปลือกออกด้วยเครื่องอย่างสีข้าว.