สน ๑ หมายถึง น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เช่น สนสองใบหรือ เกี๊ยะเปลือกหนา (Pinus merkusii Jungh. de Vriese),สนสามใบ หรือ เกี๊ยะเปลือกบาง (P. kesiya Royle ex Gordon)ในวงศ์ Pinaceae, ทั้ง ๒ ชนิดนี้ สนเขา ก็เรียก, พายัพเรียกจ๋วง; สนหางกระรอก (Dacrydium elatum Blume) ในวงศ์Cupressaceae; สนฉําฉา หรือ สนญี่ปุ่น [Podocarpusmacrophyllus (Thunb.) D. Don] ในวงศ์ Podocarpaceae;สนทราย หรือ สนสร้อย (Baeckea frutescens L.) ในวงศ์Myrtaceae สนทะเล (Casuarina equisetifolia J.R. et G.Forst.) ในวงศ์ Casuarinaceae.
น. ชื่อไม้ต้นชนิด Thuja orientalis L. ในวงศ์ Cupressaceaeใบเป็นแผง ใบและเมล็ดใช้ทํายาได้.
น. ชื่อไม้ต้นชนิด Thuja orientalis L. ในวงศ์ Cupressaceaeใบเป็นแผง ใบและเมล็ดใช้ทํายาได้.
ก. ร้อยด้วยเชือกหรือด้ายเป็นต้น เช่น สนเข็ม สนตะพาย.
ก. ร้อยด้ายหรือไหมเป็นต้นเข้าไปในรูเข็ม.
ก. กิริยาที่เอาเชือกร้อยช่องจมูกวัวควายที่เจาะ ซึ่งเรียกว่าตะพาย, ใช้โดยปริยายแก่คนว่า ถูกสนตะพาย หรือ ยอมให้เขาสนตะพายหมายความว่า ถูกบังคับให้ยอมทําตามด้วยความจําใจ ความหลง หรือความโง่เขลาเบาปัญญา.
น. ส่วนท้ายของเท้า เช่น อย่าเดินลงส้น รองเท้ากัดส้น, เรียกเต็มว่าส้นเท้า, ส่วนท้ายของบางสิ่งบางอย่าง เช่น ส้นปืน.
(ปาก) น. ส้นเท้า, (มักใช้เป็นคำด่า).