สำสา หมายถึง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นก้ามปู. (ดู ก้ามปู).
น. ต้นไม้ขนาดเล็ก ลูกเหมือนลูกชมพู่. (พจน. ๒๔๙๓).
ก. เสียหายอย่างป่นปี้.
น. ฝาเรือนเครื่องสับแบบหนึ่ง มีโครงไม้คร่าวยืนเป็นหลักซึ่งวางห่างกัน ๑ ฝ่ามือ ระหว่างไม้คร่าวแต่ละช่อง ขัดไม้แผ่นเล็ก ๆ ที่เรียกว่า ไม้เซ็น หรือ ลูกเซ็น วางตามขวางด้านหลังไม้เซ็นกรุใบจากอ่อนเป็นต้นแล้วขัดด้วยเข็มไม้ไผ่อีกชั้นหนึ่ง เรียกว่า ฝาสําหรวด.
ว. คู่กับ, ควรกับ, เช่น ช้อนกับส้อมเป็นของสำหรับกันหมากพลูกับเชี่ยนเป็นของสำหรับกัน. บ. เพื่อ เช่นของสำหรับถวายพระ วันนี้ฉันทำกับข้าวเป็นพิเศษสำหรับเธอ.
ว. นับประสาอะไร, จะพูดไปทำไมมี, จะกล่าวไปทำไม,เช่น เรียนชั้นมัธยมยังสอบตก สำหาอะไรจะไปเรียนมหาวิทยาลัย, สำมะหาอะไร ก็ว่า.
[สำเหฺนียก] ก. ฟัง, คอยเอาใจใส่, กําหนดจดจํา, เช่น ผู้ใหญ่สอนอะไรก็ให้สำเหนียกไว้ให้ดี.
น. ชื่อไม้ต้นชนิด Melastoma malabathricum L.ในวงศ์ Melastomataceae ดอกสีชมพู.