สำเริง หมายถึง ก. รื่นเริง, ร่าเริง, เช่น นวนิยายให้ความสำเริงอารมณ์,มักใช้เข้าคู่กับคำ สำราญ เป็น สำเริงสำราญ หรือสำราญสำเริง.
น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Sterculia foetida L. ในวงศ์Sterculiaceae ดอกมีกลิ่นเหม็น เมล็ดให้นํ้ามันเรียกว่า นํ้ามันลูกไม้. (ข.). (๒) ดู สําปะหลัง.
ก. อาการที่เกิดเมื่ออาหารหรือนํ้าเข้าไปในหลอดลม; แช่จมอยู่ในนํ้านาน ๆ เช่น ผักบุ้งสําลักนํ้า ต้นข้าวสําลักนํ้า. น.เรียกป้านสีขาว เนื้อไม่แน่นละเอียด นํ้าซึมออกมาได้ ว่าป้านสําลัก.
ว. สีเหลืองปนแดง.
น. (๑) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Gossypium barbadense L. var. acuminatum (Roxb.) Mast. ในวงศ์ Malvaceaeเมล็ดมีปุยขาวใช้ทอผ้าได้; ชื่อเรียกปุยของเมล็ดฝ้ายหรือเมล็ดสําลี. (๒) อ้อยสําลี. [ดู ตะเภา ๔ (๑)].
น. ชื่อเรียกปุยฝ้ายที่นํามาฟอกให้ขาวปราศจากไขมันและสิ่งแปลกปลอมอื่น ๆ เพื่อใช้ในทางการแพทย์เป็นต้น;เรียกผ้าชนิดหนึ่ง มีขนเนื้อนุ่ม มักใช้ห่มหรือตัดเสื้อกันหนาว ว่า ผ้าสําลี.
น. ชื่อปลาทะเลชนิด Seriolina nigrofasciata ในวงศ์Carangidae ลําตัวค่อนข้างกลม สีเทาคลํ้า เกล็ดเล็กคอดหางกิ่ว, ช่อลำดวน ก็เรียก.
น. ของแสลงที่ทําให้โรคกําเริบ, สำแดง ก็ว่า, ใช้ในคําว่าผิดสําแลง หรือ ผิดสำแดง.