สามชุก หมายถึง น. ภาชนะสานรูปฟักผ่าตามยาว ใช้สอดลงในเกวียน สําหรับใส่ข้าวเปลือกเป็นต้น, กระชุก ก็เรียก. (ดู กระชุก ๒).
[สามมะเนน] น. ผู้ดํารงเพศอย่างภิกษุ แต่สมาทานศีล ๑๐,เรียกสั้น ๆ ว่า เณร. (ป.).
[สามมะ–] น. หญิงที่บวชเป็นสามเณร. (ป.).
[สามนตะ–] ว. รอบ ๆ, ใกล้เคียง. (ป.).
[สามนตะ–] ว. รอบ ๆ, ใกล้เคียง. (ป.).
น. พระราชาแห่งแคว้นที่ใกล้เคียง, เจ้าประเทศราช.
[สามะยะ–] (กฎ) น. อสังหาริมทรัพย์ที่ผู้เป็นเจ้าของได้รับประโยชน์เหนืออสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นที่ตกอยู่ในภาระจํายอม, คู่กับ ภารยทรัพย์.
ดูใน สาม ๑.