สันทะ หมายถึง ว. หนาทึบ. (ป.; ส. สานฺทฺร).
ก. ถนัด, จัดเจน, เช่น เรื่องนี้เขาไม่สันทัด เขาสันทัดในด้านคำนวณ. ว. ปานกลาง, ไม่ใหญ่ไม่เล็ก, ไม่สูงไม่ตํ่า, (ใช้แก่รูปร่าง), เช่น รูปร่างสันทัด.
[สันทัดกะระนี, สันทัดกอระนี] ว. ที่รู้เรื่องนั้น ๆ ดี เช่น เขาเป็นผู้สันทัดกรณีในด้านการต่างประเทศ.
[สันทัดสะนะ] น. การแสดง, การชี้แจง. (ป. สนฺทสฺสน).
น. สายป่าน, เชือก, เครื่องผูกพัน. (ป., ส.).
[สันทิดถิกะ] (แบบ) ว. ควรเห็นเอง, เป็นคุณของพระธรรมอย่างหนึ่ง.(ป. สนฺทิฏฺ??ก; ส. สานฺทฺฤษฺฏิก).
[ทิด] ก. สนทิศ. (ส. สํ + ทิศ).
[เทด] น. สนเทศ. (ป.).