สันโดษ หมายถึง [โดด] น. ความยินดีหรือพอใจเท่าที่ตนมีอยู่หรือเป็นอยู่ เช่น เขาถือสันโดษ. (ปาก) ก. มักน้อย เช่น เขาเป็นคนสันโดษ. (ส. สํโตษ;ป. สนฺโตส).
ว. เงียบ, สงบ, สงัด. (ป.; ส. ศานฺต).
[ตะติ] น. ความสืบต่อ เช่น สืบสันตติวงศ์. (ป.; ส. สํตติ ว่า ลูกหลาน).
น. ผู้เป็นประมุขคริสต์ศาสนา นิกายโรมันคาทอลิก, โป๊ป ก็เรียก.
น. ชื่อไม้นํ้าชนิด Ottelia alismoides (L.) Pers. ในวงศ์Hydrocharitaceae ใบบาง สีเขียวอมนํ้าตาล กินได้.
น. ความสงบ เช่น อยู่ร่วมกันโดยสันติ. (ป.; ส. ศานฺติ).
น. ผู้รักษาความสงบ.
น. ความสงบ เช่น โลกต้องการสันติภาพ จงร่วมมือกันรักษาสันติภาพของโลก. (ป. สนฺติ + ภาว).