ศัตรู หมายถึง [สัดตฺรู] น. ข้าศึก, ปรปักษ์, เช่น ศัตรูจากภายนอกประเทศ เพลี้ยเป็นศัตรูพืช, ผู้จองเวร เช่น ๒ ตระกูลนี้เป็นศัตรูกันมาหลายชั่วคนแล้ว. (ส. ศตฺรุ; ป. ตฺตุ).
[สัดทะนะ] ก. พัด (ใช้แก่ลม), มีลมพัดมา. (บ.).
[สันสะ] น. การสรรเสริญ, การบอกเล่า. (ส. ศํสน).
[สะนี] ว. พึงสรรเสริญ, พึงชม. (ส. ศํสนีย).
[สับทะ, สับ] น. เสียง เช่น โทรศัพท์, คำ เช่น ศัพท์บัญญัติ; คำยากที่ต้องแปล, ศัพท์แสงก็ว่า; เรื่อง เช่น ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด.(ส. ศพฺท; ป. สทฺท ว่า เสียง, คํา).
[สับทะ, สับ] น. เสียง เช่น โทรศัพท์, คำ เช่น ศัพท์บัญญัติ; คำยากที่ต้องแปล, ศัพท์แสงก็ว่า; เรื่อง เช่น ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด.(ส. ศพฺท; ป. สทฺท ว่า เสียง, คํา).
น. คำที่ตราหรือกำหนดขึ้นใช้ในแต่ละวิชา เช่นปฏิชีวนะ ประสบการณ์ มลพิษ.
น. คำที่ตราหรือกำหนดขึ้นไว้ให้มีความหมายเฉพาะเป็นเรื่อง ๆ ไป เช่น โทรทัศน์ ธนาคาร รัฐวิสาหกิจ.ศัพทมูลวิทยา [สับทะมูนละ, สับทะมูน] น. วิชาว่าด้วยที่มาและประวัติของคํา. (อ. etymology).