วิรัติ หมายถึง [รัด] ก. งดเว้น, เลิก. น. การงดเว้น, การเลิก, เช่น มังสวิรัติสุราวิรัติ. (ป., ส. วิรติ).
น. ความปราศจากราคะ, ความหน่าย, ความไม่ไยดี; พระนิพพาน.(ป., ส.).
ว. งาม.
น. ความเพียร, ความบากบั่น; ความกล้า.
น. ความเพียร, ความบากบั่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อุตสาหะ เป็นวิริยอุตสาหะ; ความกล้า; วิริยภาพ ก็ใช้. (ป.; ส. วีรฺย).
ว. พิรุธ. (ป., ส.).
ว. เจริญ, งอกงาม. (ป.; ส. วิรูฒ).
[รุนหก] น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศทักษิณ. (ป.).