วิมุข หมายถึง [มุก] ว. กลับหน้า; เพิกเฉย; ข้างหลัง, ฝ่ายหลัง. (ป., ส.).
[มุด] ก. พ้น, หลุดพ้น. (ป. วิมุตฺต; ส. วิมุกฺต).
[วิมุด, วิมุดติ] น. ความหลุดพ้น; ชื่อหนึ่งของพระนิพพาน.(ป.; ส. วิมุกฺติ).
[วิมะเลือง] (โบ) ว. สุกใสยิ่ง, งามยิ่ง, อร่ามยิ่ง.
น. ความหลุดพ้น, การขาดจากความพัวพันแห่งโลก; พระนิพพาน.(ป.; ส. วิโมกฺษ).
น. ขันที. (ช.).
น. การจากไป, การพลัดพราก, ความร้าง, ความห่างเหิน. (ป., ส.).
[วิระ] ว. วีระ, กล้าหาญ. น. ผู้กล้าหาญ, นักรบ; ผู้พากเพียร;ผู้เรืองนามในทางกล้าหาญ. (ป., ส. วีร).