วิภาวี หมายถึง น. ผู้รู้แจ้งชัด, นักปราชญ์. (ป.; ส. วิภาวินฺ).
ก. พูดแตกต่าง, พูดแย้ง. (ส. วิ + ภาษฺ).
ก. ส่องสว่าง, มีแสงสว่าง. (ส. วิภาสา ว่า แสง).
น. ผู้ครอง, พระเจ้าแผ่นดิน. ว. ยิ่งใหญ่, มีอํานาจ; แข็งแรง. (ป., ส.).
[วิพูสะ] น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสน).
น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสา).
ว. แต่งแล้ว, ประดับแล้ว. (ส.; ป. วิภูสิต).
น. สมอพิเภก. (ป.).