วินิต หมายถึง ก. ฝึกหัดหรืออบรม, ทำให้ละพยศหรือละทิฐิมานะ, ปกครอง.(ป., ส. วินีต).
น. การทําลาย, การฆ่า, เช่น วินิบาตกรรม; ภพที่ต้องโทษ, ภพที่รับทุกข์,เช่น ทุคติวินิบาต. (ป., ส.).
น. ผู้ตกอยู่ในอบาย, ผู้ถูกทรมาน. (ป.).
ก. นํา, ชี้, ฝึกหัด, สั่งสอน, อบรม. (ป.).
น. ผู้บรรเทา. (ป., ส.).
น. พิบัติ, ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล, เช่นทรัพย์สมบัติวิบัติ; ความเคลื่อนคลาด, ความผิด, เช่น อักขราวิบัติ.ก. ฉิบหาย เช่น ขอจงวิบัติทันตาเห็น. (ป., ส. วิปตฺติ).
น. ผล, ผลแห่งกรรมดีกรรมชั่วอันทําไว้แต่อดีต, เช่น กุศลวิบากกรรมวิบาก. ว. ลำบาก เช่น ทางวิบาก วิ่งวิบาก. (ป., ส. วิปาก).
ว. เต็ม, กว้างขวาง, มาก, ใช้ว่า วิบุลย์ หรือ วิบูลย์ ก็มี.(ป., ส. วิปุล).