วินย, วินัย หมายถึง [วินะยะ] น. ระเบียบแบบแผนและข้อบังคับ, ข้อปฏิบัติ, เช่นวินัยทหาร ทหารต้องยึดมั่นในวินัย; สิกขาบทของพระสงฆ์. (ป., ส.).
[วิไนทอน] น. ภิกษุผู้ชํานาญวินัย. (ป.).
[วิไนยะปิดก, วิไนปิดก] น. ชื่อปิฎก ๑ ในพระไตรปิฎก.
น. น้องเขย. (ช.).
น. ส่วน ๑ ใน ๖๐ ของนาที.
น. ผู้ขจัดสิ่งขัดข้อง, พระวิฆเนศวร; พระพุทธเจ้า. (ป., ส.).
[วินาด, วินาดสะ] น. ความฉิบหาย. (ส.).
[วินาด, วินาดสะ] น. ความฉิบหาย. (ส.).