วิญญาณ หมายถึง น. สิ่งที่เชื่อกันว่ามีอยู่ในกายเมื่อมีชีวิต เมื่อตายจะออกจากกายล่องลอยไปหาที่เกิดใหม่; ความรับรู้ เช่น จักษุวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางตา โสตวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางหู เป็นขันธ์ ๑ ในขันธ์ ๕ คือรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ; โดยปริยายหมายถึงจิตใจเช่น มีวิญญาณนักสู้ มีวิญญาณศิลปิน. (ป.; ส. วิชฺ?าน).
[วินยานะกะซับ, วินยานนะกะซับ] (กฎ; โบ)น. สิ่งที่มีวิญญาณหรือชีวิตซึ่งนับเป็นทรัพย์ เช่น ทาส ช้าง ม้า วัวควาย, สวิญญาณกทรัพย์ ก็ว่า.
น. ผู้รู้แจ้ง, นักปราชญ์. (ป.; ส. วิชฺ?).
(กฎ) น. บุคคลผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.
น. ความเป็นผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.
น. ไพฑูรย์.
[วินหุ] น. วิษณุ.
ก. อาการที่ทําให้นํ้าพร่องหรือหมดไปด้วยวิธีวัก สาด หรือด้วยเครื่องวิดมีระหัดเป็นต้น เช่น วิดน้ำออกจากเรือ วิดน้ำออกจากบ้าน,ถ้าใช้วิธีอย่างเดียวกันนั้นถ่ายเทนํ้าจากที่หนึ่งเข้าสู่อีกที่หนึ่ง ใช้ว่าวิดเข้า เช่น วิดนํ้าเข้านา.