ว่าย หมายถึง ก. เคลื่อนไปโดยอาศัยกําลังแขน ขา ครีบ หรือ หาง แหวกไปในนํ้าหรือในอากาศ.
ก. แลกวาดไปในอากาศ.
(สํา) ก. เสี่ยงเข้าพบทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะเป็นอันตราย.
(วรรณ) ก. เคลื่อนไปในอากาศ เช่น ไก่ฟ้าวานว่ายฟ้าหาวหน หาสมรมายล เถื่อนท้องฯ. (ตะเลงพ่าย).
(วรรณ) ก. ท่องเที่ยวไปในแผ่นดิน, เขียนเป็น หว้ายหล้าก็มี เช่น เปนขุนยศยิ่งฟ้าฤๅบาปจำหว้ายหล้า หล่มล้มตนเดียวฯ.(ลอ).
อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงอาการตกใจหรือดีใจเป็นต้น(โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง).
ว. เหลือร้าย, ชั่วช้านัก.
[ยะ] น. กา. (ป., ส.).