วิสาสะ หมายถึง น. ความคุ้นเคย, ความสนิทสนม; การถือว่าเป็นกันเอง เช่นหยิบของไปโดยถือวิสาสะ. ก. พูดจาปราศรัยอย่างคุ้นเคยกัน เช่นไม่เคยวิสาสะกันมาก่อน. (ป. วิสฺสาส; ส. วิศฺวาส).
[วิสาหะกิด] น. การประกอบการที่ยาก สลับซับซ้อนหรือเสี่ยงต่อการขาดทุน ล้มละลาย.
ว. วิศิษฏ์. (ป. วิสิฏฺ?; ส. วิศิษฺฏ).
[คามมะ] น. เขตที่พระราชทานแก่สงฆ์เพื่อใช้เป็นที่สร้างพระอุโบสถ.
ว. สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน.(ป.; ส. วิศุทฺธ, วิศุทฺธิ).
ว. สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน.(ป.; ส. วิศุทฺธ, วิศุทฺธิ).
[สูด] (ราชา) น. ม่าน.
[เสด] น. ผู้ทํากับข้าวของหลวง.