วิโรฒ หมายถึง ว. งอกงาม. (ส. วิรูฒ; ป. วิรุฬฺห).
น. พิโรธ.
[วิละยะ, วิไล] น. ความย่อยยับ, การสลาย, การทําให้สลาย.(ป., ส.).
[วิละยะ, วิไล] น. ความย่อยยับ, การสลาย, การทําให้สลาย.(ป., ส.).
น. ชาวดัตช์, ชาวฮอลันดา. (ม.).
ว. ที่เป็นของยุโรป (เป็นคําที่ชาวอินเดียในสมัยก่อนเรียกชาวตะวันตกโดยเฉพาะชาวอังกฤษ) เช่น สาคูวิลาด เหล็กวิลาดผ้าวิลาศ. (เปอร์เซีย wilayat).
ว. ที่เป็นของยุโรป (เป็นคําที่ชาวอินเดียในสมัยก่อนเรียกชาวตะวันตกโดยเฉพาะชาวอังกฤษ) เช่น สาคูวิลาด เหล็กวิลาดผ้าวิลาศ. (เปอร์เซีย wilayat).
ก. พิลาป. (ป., ส.).