วิริยะ หมายถึง น. ความเพียร, ความบากบั่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อุตสาหะ เป็นวิริยอุตสาหะ; ความกล้า; วิริยภาพ ก็ใช้. (ป.; ส. วีรฺย).
ว. พิรุธ. (ป., ส.).
ว. เจริญ, งอกงาม. (ป.; ส. วิรูฒ).
[รุนหก] น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศทักษิณ. (ป.).
ว. น่าเกลียด, พิการ, ไม่น่าดู. (ป., ส.).
น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศประจิม. (ป. วิรูปกฺข).
น. จอมนักรบ, พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. วีร + อินฺทฺร).
ว. ไม่เจ็บไข้, ปราศจากโรค. (ป.).