ละล้าละลัง หมายถึง ว. ห่วงหน้าห่วงหลัง, พะวงหน้าพะวงหลัง, พะวักพะวน, เช่นเกิดไฟไหม้ละล้าละลังคว้าอะไรไม่ถูก.
ว. อย่างเกรงกลัว เช่น ไหว้ละล้าว. (นิ. นรินทร์).
ก. อาการที่พูดไม่ได้เร็วอย่างใจกระอึกกระอักติด ๆ ขัด ๆ เพราะเหนื่อย ตกใจ ดีใจ หรือรีบร้อน เป็นต้น.
ว. ลิบ, ลิ่ว, สูง, โด่ง, ไกล, ลอยไปไกล.
(กลอน) ก. ใจเป็นห่วงถึง, เป็นทุกข์ถึง, ใจหาย.
(กลอน) ว. ชุลมุน
ก. ละเล้า.
ก. ป้ายทาหรือไล้ทาให้แผ่ออกไปด้วยวิธีวนเป็นวงกลม ๆ เช่นละเลงขนมเบื้อง, โดยปริยายหมายความว่า ทำให้เลอะเทอะเช่น เอาแป้งละเลงหน้า.