ละเมิน หมายถึง ก. ละด้วยการไม่เหลียวแล.
ก. ยอมเว้นให้, ยอมหย่อนให้, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่นเถียงอย่างไม่ละลด, ลดละ ก็ว่า.
ก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ.
ก. ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว.
ก. ปล่อยวาง เช่น ละวางกิเลส.
ก. งดเว้น, ยกเว้น, เช่น ลงโทษทุกคนไม่ละเว้นผู้ใด ทุกคนถูกบังคับให้ทำงานไม่มีละเว้น.
ว. คําใช้ประกอบหน้าคํา ก็ เป็น ละก็ เพื่อเน้นความให้กระชับขึ้นเช่น เด็กละก็ซนอย่างนี้.
ว. คำใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีน้ำหนักขึ้น เช่นมิน่าล่ะ จะไปไหมล่ะ, เล่า ก็ว่า.