ละ ๑ หมายถึง ก. อาการที่แยกตัวให้พ้นจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องอยู่เช่น ละถิ่น ละบ้าน ละสมณเพศ; ทิ้งไว้, ปล่อยไว้, เช่น ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ละพยศ; เว้นว่างคําหรือข้อความไว้ไม่กล่าวให้เต็ม โดยใช้เครื่องหมาย ฯ หรือ ฯลฯ เรียกว่า ไปยาลน้อยหรือ ไปยาลใหญ่ หรือเขียนว่างเป็นจุด ๆ ดังนี้ … หรือเว้นว่างไว้โดยใช้เครื่องหมายดังนี้ – '– แสดงว่ามีคําหรือข้อความซํ้ากับบรรทัดบน. ว. คําประกอบคํานามให้รู้ว่าเป็นหน่วยหนึ่ง ๆหรือส่วนหนึ่ง ๆ ในจํานวนรวม ซึ่งกําหนดเป็นราย ๆ ไป เช่นคนละ ปีละ, คําประกอบกริยาเพื่อเน้นความให้มีนํ้าหนักขึ้นเช่น ไปละ เอาละ.
ก. ละด้วยวิธีทิ้ง เช่น ละทิ้งหน้าที่.
ก. ละด้วยการไม่เหลียวแล.
ก. ยอมเว้นให้, ยอมหย่อนให้, (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่นเถียงอย่างไม่ละลด, ลดละ ก็ว่า.
ก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ.
ก. ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว.
ก. ปล่อยวาง เช่น ละวางกิเลส.
ก. งดเว้น, ยกเว้น, เช่น ลงโทษทุกคนไม่ละเว้นผู้ใด ทุกคนถูกบังคับให้ทำงานไม่มีละเว้น.