ลูกศิษย์ลูกหา หมายถึง น. ลูกศิษย์.
(สํา) น. ลูกเจ้านาย, ลูกผู้มีอํานาจ, มีความหมายทํานองเดียวกับลูกท่านหลานเธอ.
(ปาก) น. บริวาร, คนอยู่ในบังคับ.
น. ลูกพลาสติกหรือลูกยางมีลักษณะกลม ๆ ตอนบนแหลมมีรูใส่น้ำยาหรือน้ำสบู่สำหรับใช้สวนอุจจาระ.
น. ลูกโป่งที่อัดด้วยแก๊สไฮโดรเจนทําให้ลอยได้, ลูกโป่งสวรรค์ ก็ว่า.
น. ชายที่ประพฤติตนอย่างนางบําเรอ.
น. ลูกประคำที่เป็นลูกคั่น.
น. กระดูกมีลักษณะกลม ๆ แบน ๆ คล้ายลูกสะบ้า มีเอ็นยึดระหว่างกล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้ากับกระดูกหน้าแข้ง ประกอบเป็นส่วนนูนสุดของกระดูกหัวเข่า, สะบ้าหัวเข่า ก็ว่า.