ฤๅ ๑ หมายถึง [รือ] เป็นรูปสระในภาษาสันสกฤต ซึ่งเป็นเสียงยาวของ ฤ เมื่อไทยนํามาใช้ออกเสียงเป็น รือ เช่น ฤๅษี.
[รือ] ว. หรือ, อะไร, ไม่ใช่; โดยมากใช้ในบทร้อยกรอง เช่น กวีฤๅแล้งแหล่งสยาม.
ว. มิใช่เยา, มิใช่น้อย, ไม่เยา.
ว. ตรง, ซื่อ. (ส. ฤชุ).
น. ความตรง, ความซื่อสัตย์.
น. ฤดี, ความยินดี, ใจ.
น. ฤทัย, ใจ, ความรู้สึก.
น. ฤษี, นักบวชพวกหนึ่ง มีมาก่อนพุทธกาล สละบ้านเรือนออกไปบําเพ็ญพรตแสวงหาความสงบ.