ความหมายของคำว่า ' ฤษยา '

ฤษี
[รึ] น. ฤๅษี, นักบวชพวกหนึ่ง มีมาก่อนพุทธกาล สละบ้านเรือนออกไปบําเพ็ญพรตแสวงหาความสงบ. (ส. ฤษี ว่า ผู้เห็น, ผู้แต่งพระเวท; ป. อิสิ).
ฤๅ ๑
[รือ] เป็นรูปสระในภาษาสันสกฤต ซึ่งเป็นเสียงยาวของ ฤ เมื่อไทยนํามาใช้ออกเสียงเป็น รือ เช่น ฤๅษี.
ฤๅ ๒
[รือ] ว. หรือ, อะไร, ไม่ใช่; โดยมากใช้ในบทร้อยกรอง เช่น กวีฤๅแล้งแหล่งสยาม.
ฤๅเยา
ว. มิใช่เยา, มิใช่น้อย, ไม่เยา.
ฤๅชุ
ว. ตรง, ซื่อ. (ส. ฤชุ).
ฤๅชุตา
น. ความตรง, ความซื่อสัตย์.
ฤๅดี
น. ฤดี, ความยินดี, ใจ.