ราชบัณฑิต หมายถึง [–บันดิด] น. นักปราชญ์หลวงมีความรู้ทางภาษาบาลี;สมาชิกองค์การวิทยาการของรัฐที่เรียกว่า ราชบัณฑิตยสถาน.
น. บัลลังก์ของพระมหากษัตริย์; ความเป็นพระมหากษัตริย์เช่น สละราชบัลลังก์.
น. คําสั่งหลวง.
น. ตําแหน่งเจ้านายฝ่ายเหนือ เรียกว่า เจ้าราชบุตร.
น. คนของพระราชา; (โบ) ตําแหน่งราชการชั้นต้นตํ่ากว่าชั้นสัญญาบัตร.
[ราดชะปะแตน] น. เสื้อนอกคอปิดมีกระดุม ๕ เม็ดกลัดตลอดอย่างเครื่องแบบปรกติขาวของข้าราชการ. (เดิมเรียกว่า ราชแปตแตนมาจากคําบาลีผสมอังกฤษว่า Raj pattern แปลว่า แบบหลวง).
น. ข้าราชการ.
น. เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ทําโทษคน. (ป., ส. ราช + มลฺล).