ระหุย หมายถึง ก. ร่วงพังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเป็นจํานวนมาก.
ก. ไปอยู่ในที่ที่ไม่สมควร เช่น ระเห็จขึ้นไปอยู่บนยอดไม้.
ก. อาการที่ของเหลวกลายเป็นไอ.
ว. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, ไม่เป็นที่เป็นทาง, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่,เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ.
ว. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, ไม่เป็นที่เป็นทาง, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่,เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ.
ว. ซวดเซเหหันไปมา, วนเวียนไปมา.
ก. พ้น เช่น ระเหิดจากบาป; (วิทยา) อาการที่ของแข็งกลายเป็นไอ เช่นการบูรระเหิด ลูกเหม็นระเหิด. ว. สูงตระหง่าน, ระเหิดระหง ก็ว่า.
ก. ด้นดั้นไปด้วยความลำบาก, เร่ร่อนไปด้วยความลำบากยากเย็น,ระหกระเหิน ก็ใช้.