ระร่อน หมายถึง (กลอน) ก. ร่อน, ร่อนไปมา.
ว. รัว ๆ, สั่นถี่ ๆ, สั่นสะท้าน, เช่น กลัวจนตัวสั่นระรัว เสียงสั่นระรัว.
ก. ประพฤติเป็นพาลเกเร ทำให้เดือดร้อน เช่น เขาเที่ยวระรานชาวบ้าน,มักใช้เข้าคู่กับคำ เกะกะ เป็น เกะกะระราน.
ก. เดินได้จังหวะ.
น. ราว.
ก. ไหวถี่ ๆ, สั่นเร็ว ๆ, เช่น ใจสั่นระริก ตัวสั่นระริก; อาการที่หัวเราะกระซิกกระซี้ เช่น หัวเราะระริก.
ว. หัวเราะร่วน.
ก. ผูกแน่น.