ระโยง หมายถึง น. สายโยงเสากระโดงเรือ.
น. สายที่โยงหรือผูกไว้ระเกะระกะ เช่น สายไฟระโยงระยางเต็มไปหมดน่ากลัวอันตราย.
ว. รวย ๆ, แผ่ว ๆ, เบา ๆ, เช่น หายใจระรวย ลมพัดมาระรวย; ส่งกลิ่นหอมน้อย ๆ เช่น หอมระรวย.
(กลอน) ว. สุกใส, งาม.
(กลอน) ก. ร่อน, ร่อนไปมา.
ว. รัว ๆ, สั่นถี่ ๆ, สั่นสะท้าน, เช่น กลัวจนตัวสั่นระรัว เสียงสั่นระรัว.
ก. ประพฤติเป็นพาลเกเร ทำให้เดือดร้อน เช่น เขาเที่ยวระรานชาวบ้าน,มักใช้เข้าคู่กับคำ เกะกะ เป็น เกะกะระราน.
ก. เดินได้จังหวะ.