ระย้า หมายถึง น. เครื่องห้อยย้อยเป็นพวงเป็นพู่. ว. ที่ห้อยย้อยลงมา เช่น ตุ้มหูระย้าโคมระย้า.
ก. ยาน, หย่อนลง, ห้อยลง.
ว. แสงวาบ ๆ, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ ระยับ เป็น ระยาบระยับ.
ว. ชั่วช้า, ตํ่าช้า, เลวทราม, อัปมงคล, เช่น คนระยำ เรื่องระยำ ทำระยำ;(ถิ่น–ปักษ์ใต้) ยับเยิน, แหลก, เช่น ดังดวงแก้วตกต้องแผ่นผา ร้าวระยำช้ำจิตเจ็บอุรา. (อิเหนา).
(ปาก) ว. เลวทราม, ชั่วช้า, เหลวไหล.
ว. แหลกยับเยิน, แตกย่อยยับ.
ว. ยิบ ๆ ยับ ๆ เช่น แสงดาวระยิบระยับ.
น. สายโยงเสากระโดงเรือ.