ระเดียง หมายถึง น. เรียกสายสําหรับตากผ้าสบงจีวรเป็นต้นของพระภิกษุสามเณรว่าสายระเดียง.
น. คนชาติข่าพวกหนึ่ง ในตระกูลชวา-มลายู อยู่ทางฝั่งซ้ายแม่นํ้าโขง.
น. เจ้าเมืองน้อย. (ช.).
ว. หนาวใจ.
ก. สลดใจ, มีจิตใจหวั่นไหวเพราะความโศกสลด, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่นเช่น ระทดท้อ ระทดใจ.
ว. อ่อนอกอ่อนใจ เช่น เขาเสียการพนันจนหมดตัวเดินระทดระทวยออกมา.
ก. เจ็บชํ้าระกําใจ.
ว. อ่อนช้อย, อ่อนใจ.