ระเกะระกะ หมายถึง ก. มากเกะกะ.
ก. ปนหรือผสมให้เข้ากันคละกันเป็นกลุ่มเป็นพวกเป็นต้น เช่น โจทย์ระคน.
น. เม็ดผดที่เกิดขึ้นตามขาด้วยระคายต้นหญ้าหรือขนกระบือ, ตะคาง ก็ว่า.
ก. หมาง, หมองใจ, เคืองใจ.
น. ละอองที่ทําให้คายคัน. ก. ทําให้คายคันเหมือนถูกละออง เช่นระคายตัว, กระทบกระเทือนกายใจให้เกิดรําคาญไม่สุขใจ เช่นระคายหู, (กลอน) ใช้เป็น กระคาย ก็มี.
น. เค้าเงื่อนที่ทราบมานิด ๆ หน่อย ๆ แต่ยังยืนยันให้แน่นอนไม่ได้,ระแคะระคาย ก็ว่า.
น. เล่ห์, เงื่อนความ.
น. เค้าเงื่อนที่ทราบมานิด ๆ หน่อย ๆ แต่ยังยืนยันให้แน่นอนไม่ได้,ระเค็ดระคาย ก็ว่า.