ร่มโพธิ์ร่มไทร หมายถึง (สำ) น. ที่พึ่ง, ผู้ที่ให้ความคุ้มครองและความอบอุ่นใจ,เช่น พ่อแม่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูก.
(สํา) น. ที่พึ่งพาอาศัย เช่น ต้องไปพึ่งร่มไม้ชายคาของผู้อื่น.
ว. มีความสุขสบาย, ไม่มีความเดือดร้อน.
ว. มีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ๆ ที่ทำให้เกิดความรื่นรมย์ใจ เช่นในสวนนี้ร่มรื่นดี.
[รมมะนี] น. นาง, ผู้หญิง. (ป., ส.).
[รมมะนียะ–, รมมะนี] ว. น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม. (ป., ส.).
[รมมะนียะ–, รมมะนี] ว. น่าบันเทิงใจ, น่าสนุก, พึงใจ, งาม. (ป., ส.).
น. สถานที่ให้ความรื่นรมย์, สถานที่ให้ความบันเทิงใจ.