รุกขชาติ หมายถึง น. ต้นไม้, หมู่ไม้.
น. เทวดาที่สิงสถิตอยู่ตามต้นไม้.
น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล.
[–มูลิกะ–] น. ธุดงค์อย่าง ๑ ใน ๑๓ อย่าง ที่ภิกษุจะต้องสมาทานว่าจะอยู่โคนต้นไม้เป็นประจํา. (ป. รุกฺขมูลิกธูตงฺค).
[–ขะกะ] น. ต้นไม้เล็ก. (ป.).
(กลอน) น. ต้นไม้.
[รุกฺ–] ว. รุงรัง, กระจุยกระจาย, ไม่น่าดู, เช่น บ้านช่องรุกรุย เสื้อผ้ารุกรุย;ตํ่าช้า เช่น คนรุกรุย.
[รุกฺ–] (โบ) น. รุกข์, ต้นไม้.